OPGELET : dit artikel evolueert met de tijd.
Dit artikel verscheen in 2000 in het magazine Acouphènes-Info van de vereniging voor mensen met tinnitus of hyperacusis genaamd Belgique Acouphènes, en vervolgens op de website Info-Acouphènes. Het werd in het Frans herschreven voor deze blog. Nadien werd het naar het Nederlands vertaald, gezien het succes van het Franstalige artikel.
31 december 1996. BANG ! Ik wist wel dat ik beter niet naar deze dansavond was geweest, maar een vriend van me had zo aangedrongen. Een dramatische oudejaarsavond waar ik voor enkele duizenden oude franken platen zou draaien.
De eerste man
Man, 32 jaar – gek van muziek en dans. De moeder houdt 25 jaar lang een platenwinkel open, de vader is vertegenwoordiger van platen. Op 2-jarige leeftijd ziet iedereen hem dansen op « L’école est finie » van Sheila. Hij woont tientallen concerten bij, gaat vaak naar discotheken en danst tot een gat in de nacht. Muziek is zijn grote passie.
De tweede man
Ik blijf 10 seconden versuft staan. Hoeveel decibels heeft mijn rechteroor ineens opgevangen ? Ik durf niet te tellen. Waarom heb ik dan ook op de verkeerde knop van de mixtafel gedrukt ? Niks aan te doen. « Show must go on » zong Freddy Mercury. In de daaropvolgende dagen krijg ik helse hoofdpijn. Ik spring op door het minste geluid en deze verdomde angst sluipt stiekem naar binnen.
Mijn arts stelt een barotrauma vast. De druppels en vaatverwijdende geneesmiddelen bewijzen het tegendeel. Vervolgens schuim ik twee jaar lang alle KNO-artsen van Brussel af. De eerste specialiste, die ik 3 maanden na het voorval raadpleeg, vraagt me of ik last heb van tinnitus of oorsuizen. Ik antwoord van niet. « U heeft een uitstekend gehoor, – zelfs te goed, benadrukt ze – ; hou de moed erin, er valt niets aan te doen. » Kort daarop begint het oorsuizen …
Drie maanden later ontdekt een KNO-arts het oorsuizen, maar bevestigt hij formeel dat ik niet lijd aan hyperacusis, terwijl ik een paar uren tevoren thuis bij het minste gekraak uit mijn zetel sprong. In die tijd was oorsuizen nog een mysterie voor de meeste KNO-artsen.
1999. Ik ga opnieuw langs bij de KNO-arts en mijn gehoor blijkt nog altijd normaal. Mijn moreel, daarentegen, gaat vaak op en af, wat niet echt aangenaam is voor mijn naasten, nochvoor mijn collega’s. In maart onderga ik opnieuw een geluidsschok, die me doet denken aan de eerste.
Paniek alom. Mijn lichaam verstijft en ik slaap steeds moeilijker. Het kwaad zit buiten … en vanbinnen. Ik doe het onmogelijke om elk geluid of muziek te vermijden. Ik draag voortdurend oordoppen, als een wapen om me te verdedigen. Ik heb mijn volledige collectie CD’s en vinylplaten van de hand gedaan. Mijn hifiketen heb ik verkocht. Theater ? Geen sprake van. Bioscoop ? Weg ermee. Een avondje dansen ? Gedaan !
Maar er verrijst een andere man …
De derde man
Een man die hoopvol begint te worden en beslist heeft om te vechten. Er blijven andere technieken over om uit te proberen, zoals hypnose of TRT (Tinnitus Retraining Therapy = therapie om gewoon te geraken aan oorsuizen). Sinds enkele weken draag ik 8 uur per dag een ruisgenerator die me een niet te evenaren comfort biedt. Het geruis – dat aangenaam en positief klinkt – verdringt de negatieve oorsuizingen. Ik begin stilaan « te luisteren » naar bepaalde geluiden in hun totaliteit, zonder de minste vervorming, zonder de minste angst. Net zoals vroeger … Zou dit het einde zijn van mijn nachtmerrie ?
Rythm is a danger
In 2005 onderga ik een volledige check-up bij Dr. Thill en Prof. Leurquin van het bedrijf Laperre. Zij zijn de meest ervaren artsen op dit vlak in Brussel. Het verdict ? Het is niet erger geworden en er is geen gehoorverlies. Precies wat ik wilde … horen. Sindsdien ligt mijn ruisgenerator in een lade. Ik ben gewoon aan het oorsuizen en heb hem dus niet meer nodig.
Er kan echter niets op tegen agressief geluid, dat altijd kan opduiken : een airbag die afgaat, een explosie, een sirene, een vliegtuig … Ik draag mijn oordoppen elke dag.
Wanneer het ondraaglijk wordt, neem ik enkele druppels Rivotril bij het naar bed gaan om gemakkelijker in slaap te vallen. (Neem deze gewoonte alsjeblieft niet zomaar over, ga eerst naar een gekwalificeerde KNO-arts)
Conclusie ?
De ellende begint weer, zachtjes aan, het geklots van de golven sust mijn stress … Behalve via Info-Acouphènes of de groep Acouphènes op Facebook is het onmogelijk om hierover te praten, of misschien wil ik het gewoon niet ? Het is moeilijk om deze onzichtbare pijn uit te leggen aan anderen.
« Komaan Philippe, ga met me mee naar dat concert ! »
« Help je mij bij het boren van een gat in mijn muur ? »
« Blijf je niet ? WAT ? VERDRAAG JE GEEN MUZIEK MEER ? »
Op sociaal vlak is het niet altijd eenvoudig. Wanneer vindt er eens een echt publiek debat plaats over lawaai en de schadelijke effecten ervan ? Wanneer komen er strikte regels die het geluidsvolume beperken tijdens concerten en dansavonden ? In sommige Belgische discotheken deelt men niet enkel voorbehoedsmiddelen uit maar ook oordoppen.
Ziezo … we zijn 2022, ik lijd er al 26 jaar lang aan. Ik heb een aantal sessies hypnotherapie gevolgd die me echt deugd doen. Hierdoor kan ik bijvoorbeeld mijn andere blog over plaatverkopers van de jaren 60, 70 en 80, bijvoorbeeld hier.
((Stromae heeft het ook over tinnitus in de 58ste minuut ». Luister goed.)
In december 2014 volgt een nieuwe crisis en ga ik terug langs bij mijn KNO-arts. Hij verwijdert twee stevige proppen oorsmeer. Hij schrijft me kalmeerpillen voor (om ’s avonds te nemen) die me versuft maken. Het is de prijs die ik moet betalen voor een beetje rust. Ik blijf deze medicatie met mate nemen bij elke nieuwe geluidsschok of wanneer ikzelf een geluid als te agressief ervaar.
Meer info
- Talrijke zangers lijden aan oorsuizen : Goldman, Cabrel, Sting, Phil Collins, Chris Martin van Coldplay, Veence Hanao…
- Op bijna drie kwart van de muziekevenementen staat de muziek te luid : “Verplicht oordopjes”
